Per 1 juli zullen ruim 500 ongedocumenteerden op een plek kunnen rekenen in de 24-uursopvang. Dat staat in het plan dat wethouder Rutger Groot Wassink vandaag presenteerde.

Het gaat om een groep mensen die in Amsterdam leven zonder papieren. Deze ongedocumenteerden hebben geen verblijfsstatus maar kunnen vaak ook niet terug naar het land van herkomst. Velen van hen leven daardoor noodgedwongen op straat. Dit betekent dat ze in de kou moeten slapen, niet naar de wc kunnen en moeten zien te overleven zonder geld omdat ze ook niet mogen werken.

De 24-uursopvang geeft ze een dak boven het hoofd, en er wordt ook aan perspectief gewerkt. Want ook zij moeten de kans krijgen om een eigen leven op te bouwen. De 24-uursopvang gaat daarmee verder dan de Bed, Bad en Brood-opvang waar ze nu terecht kunnen. Anders dan bij Bed, Bad & Brood, zullen ongedocumenteerden ook overdag in de opvang terecht kunnen.

Kleinschalig
Fractievoorzitter van GroenLinks Femke Roosma: “Bed, Bad en Brood alleen helpt mensen niet om uit hun uitzichtloze situatie te komen. Als je elke ochtend op straat wordt gezet en pas aan het eind van de middag naar binnen mag, dan ben je alleen maar bezig met overleven.” Met de 24-uursopvang zal dat veranderen en zal er ook samen met ongedocumenteerden worden gekeken hoe ze mee kunnen doen in de Amsterdamse samenleving.
De gemeente gaat op zoek naar ruim tien panden, zodat de ongedocumenteerden kleinschalig kunnen worden opgevangen. Het bijzondere aan dit plan is dat ongedocumenteerden zelf, en ook vrijwilligersorganisaties en steungroepen aan het plan hebben meegewerkt. Een van die groepen is We Are Here.

Deze groep ontstond in september 2012 toen een aantal ongedocumenteerden besloot op te komen voor haar rechten. Ze wilde niet langer in de marge leven, de groep wilde zichzelf zichtbaar maken. Dat deed ze door samen actie te voeren, en een tentenkamp op te zetten – eerst in de tuin van de Diakonie, en later op de Notweg. Roosma: “We Are Here liet zien dat hun situatie uitzichtloos was: dat ze nergens recht op hadden en nergens heen konden. Zij hebben zware en moeilijke omstandigheden getrotseerd om het onzichtbare leed zichtbaar te maken.”
​
Landelijke doorbraak
Het werk van We Are Here heeft ook bijgedragen aan een landelijke doorbraak. Twee weken geleden maakte staatssecretaris Mark Harbers namelijk al bekend dat het kabinet afspraken heeft gemaakt, met onder meer de gemeente Amsterdam, over de ontwikkeling van een landelijke voorziening voor de opvang van ongedocumenteerden. Het Rijk gaat voor het eerst meebetalen aan de opvang van mensen die geen verblijfsstatus hebben maar ook geen recht hebben op landelijke opvang. Roosma: “Hiermee erkent nu ook het Rijk dat de asielprocedure niet sluitend is en dat er mensen in de asielprocedure tussen wal en schip vallen. Dat is een belangrijke doorbraak.”

Het college van burgemeester en wethouders heeft haar begroting gepresenteerd en komt met grote plannen. We stemmen met veel liefde voor. Maar we hebben ook nog wat eigen accenten. Want er is veel te doen om de stad socialer en groener te maken. Deze tekst sprak ik vandaag uit in de gemeenteraad, tijdens de tweede termijn van de begrotingsbehandeling.

Voorzitter,
Elke begrotingsbehandeling heeft een thema. Vier jaar geleden, bij de behandeling van de eerste begroting van het vorig college, ging het met name over de vorm van de begroting. Over de vraag of de begroting niet te veel een “glossy” was geworden, of de begroting wel of niet glashelder was. En het ging eindeloos veel over indicatoren, doelen en activiteiten. De oppositie diende 83 voorstellen in voor nieuwe indicatoren.
Deze begrotingsbehandeling is het met name gegaan, althans in de media, over een onderwerp wat duidelijk veel meer leidt tot maatschappelijk debat: letters.

En daar is zoveel over gezegd, dat je je af zou moeten vragen of je er nog wel wat aan wilt toevoegen. Elke opmerking kan tot een nieuw mediastormpje leiden.

Maar aangezien de VVD toch voornemens is om dit tot het speerpunt van hun oppositiepolitiek te maken (glad to be of service) en mij er over het vuur aan de schenen wil leggen in dit debat, kan ik er net zo goed zelf over beginnen, met wat reflecties. Reflecties zijn altijd goed.

Wat heeft het ons opgeleverd, dit debat? Ging het wel ergens over, of was het enkel symboolpolitiek?
In de eerste plaats heeft het een discussie opgeleverd over het massatoerisme en de grenzen daarvan. Die discussie is natuurlijk niet nieuw. Maar we staan steeds meer stil bij de vraag wat die stroom van toeristische bezoekers betekent voor verschillende groepen mensen in de stad. Voor sommigen is het een grote bron van overlast, voor anderen is het een grote bron van inkomsten, sommigen willen wel de lusten maar niet de lasten, en weer anderen staan er niet bij stil omdat ze niet in Amsterdam Centrum komen. Zij merken wel de indirecte effecten van de prijsopdrijving in de stad maar linken dat niet altijd aan toerisme.
Alleen iedereen snapt, dat als er twee keer zoveel toeristen komen en we gaan op dezelfde voet door met onze marketing, er dan iets grondig mis gaat.

Het is niet voor niks dat we in onze gewijzigde motie de bestuurscommissies vragen om mee te praten over de vraag of zij de letters in hun stadsdeel of buurt willen.

Dat gaat in de eerste plaats over de vraag of ze de letters in de openbare ruimte willen. Want die openbare ruimte is van ons allemaal. Sommigen zien de letters als een reclameslogan die de openbare ruimte innemen en ontsieren en vinden ze ‘spuuglelijk’. Anderen vinden ze wel grappig en sommigen vinden ze zelfs prachtig.

Maar ik hoop dat die discussies verder gaat dan de vraag of men de letters leuk, of mooi vindt of niet. Ik hoop dat het een bredere discussie in gang kan zetten, over hoe de bewoners buiten het centrum de komst van toeristen naar de stadsdelen zien. Wat nou als al die toeristen die nu nog de letters op het Museumplein beklimmen naar Nieuw-West of Zuidoost komen? Hoe wil het stadsdeel met toerisme omgaan? Wat wel en wat niet? Hetzelfde geldt voor een verbod op Airbnb. De stadsdelen buiten het centrum staan voor een groot deel nog aan het begin van de discussie, zij kunnen nu hun visie vormen.

Wat deze discussie ook heeft opgeleverd is een discussie over de betekenis van de slogan. Wat wil de stad zijn? Welk imago willen we hebben ('de stad waar alles kan', en wat betekent dat dan?); hoe willen we samen leven? Staan de letters voor de dikke ik? Ik ben Amsterdammer, en ik bepaal zelf waar die gemeenschap voor staat. Ik bepaal waar de grenzen van mijn vrijheid liggen, ongeacht die van een ander. Of is het juist inclusief? (Ik ben Amsterdammer, iedereen kan Amsterdammer worden.) Dat is een kwestie van vrije interpretatie.

De betekenis is ook in de loop der jaren veranderd. 'Iedereen kan Amsterdammer worden,' dat kan al lang niet meer. Wie kan het nog betalen om Amsterdammer te worden? Daarmee wordt het ook steeds meer een gebroken belofte. Het is niet voor niks dat Frits Huffnagel en Carolien Gehrels – de geestelijk vader en moeder van I amsterdam – afgelopen weekend beiden in Het Parool zeiden dat dat “De campagne I amsterdam bijna vijftien jaar oud is” en “het moment is aangebroken om die campagne een nieuwe lading te geven” omdat “de problemen in de stad zijn veranderd". (Overigens zei Frits zelfs: die letters kunnen best van het Museumplein.)

De letters zijn een symbool, een metafoor. Maar dit is geen symboolpolitiek. Het gaat over een wezenlijke discussie over de toekomst van de stad. En ja, we nemen nog veel meer maatregelen om om te gaan met massatoerisme en drukte in de stad: via handhaving, hogere belastingen en het verbieden van pretvervoer. En via het terugdringen van Airbnb, touringcars en cruiseschepen.

Tenslotte denk ik dat er ook een relativering past. Het zijn tenslotte maar letters. Grote stalen letters.
Het toont ook aan hoe sterk de kracht van een reclameslogan kan zijn. Mensen zijn zich gaan identificeren met de slogan die bedoeld is de stad als product te verkopen. ‘Omdat ik het waard ben,’ ‘Ik ben toch niet gek,’ ‘Ik ben Ben’. Ik ben mijn shampoo, mijn televisie of mijn telefoonabonnement. Dat zijn we natuurlijk niet. Wij zijn veel meer en Amsterdam is veel meer.

Het is natuurlijk ook opmerkelijk dat hier zoveel discussie over is. Want er zijn sinds de behandeling van de begroting om ons heen grote dingen gebeurd. Het was afgelopen week de warmste 6 november ooit gemeten. Er was een afschuwelijke antisemitische aanslag in Pittsburgh, gevolgd door victim-blaming door de president van de Verenigde Staten. Er is een ziekenhuis failliet gegaan…

Er gebeuren grote dingen in de wereld en in stad. Dingen waar we niet voor mogen wegkijken.
Het college komt met grote plannen. En de begroting is prachtig, de financiën rock solid, en we stemmen met veel liefde voor. Maar daarom hebben we ook nog wat eigen accenten. Want er is te veel te doen, we moeten overal tegelijk beginnen.

Schulden
Zo zijn er 38.000 huishoudens in onze stad met problematische schulden. 38.000. We hebben meer en onconventionele manieren nodig om schulden op te lossen en te voorkomen dat schulden groter worden. We moeten voorkomen dat mensen dieper in de problemen raken, en we willen dat mensen met schulden de tijd krijgen om weer grip te krijgen op hun leven en financiën. Daarom hebben we een motie ingediend voor een pilot met het overnemen van schulden.

Wonen
​Onder invloed van mensen die enkel willen verdienen aan onze stad, stijgen de huur- en huizenprijzen en verdwijnen de sociale huurwoningen. We kijken dan ook uit naar alle plannen die op stapel staan: de uitwerking van de woonplicht, van de verhuurvergunning, de handhaving van regels rond Airbnb. En het verbod op vakantieverhuur in bepaalde wijken.
En naast samenwerkingsafspraken met de corporaties en huurders, kunnen de marktpartijen zich niet langer onttrekken aan hun verantwoordelijkheid om de stad betaalbaar te houden. Wij hebben een motie ingediend om aan deze marktpartijen te vragen hoe zij kunnen bijdragen.
VergroeningDaarnaast dienden we veel moties in op het gebied van klimaat en het vergroenen van de stad. We hebben een motie ingediend over datacenters. Die moeten op duurzame energie overstappen en kunnen de restwarmte gebruiken om de stad te verwarmen, zodat we makkelijker van het aardgas af kunnen. De bedrijfsvoering van de gemeente zelf kan en moet duurzamer. We doen een voorstel om meer refurbished ICT te gebruiken. Binnentuinen en de openbare ruimte in ontwikkelbuurten moet groener worden zodat we de effecten van klimaatveranderingen in de stad beter kunnen opvangen. En het autoluw maken van stad biedt ons kansen om die vrijgekomen ruimte met bewoners te vergroenen.
LHBTIQ+Voor LHBTIQ+’ers hebben we een motie die beoogt om de psychosociale zorg en opvang – veilige havens – van biculturele jongeren en vluchtelingen te verbeteren en eventueel uit te breiden. We hebben ook een motie die zich richt op gemeenschapsopbouw van de LHBTIQ+-groepen in onze stad, met specifieke aandacht voor transgenders, lesbische vrouwen en biculturele LHBTIQ+’ers en vluchtelingen. We willen deze zachte stemmen luider laten klinken en meer ruimte voor hen scheppen.
Voorzitter, wij zijn nog niet klaar met het socialer en groener maken van de stad. De uitdagingen zijn groot, evenals onze idealen. Wij werken er stap voor stap aan. Motie voor motie.
Dankuwel.

Fractievoorzitter Femke Roosma gaf gister haar visie op Amsterdam tijdens de Algemene Beschouwingen. “We zien dat de markten vrij spel krijgen, ongelijkheid en onzekerheid groeien. Speculanten, multinationals en de commercie claimen hun grip op onze stad. En die grip verstevigt met de dag.”

Roosma hoopt dat er in de stad een nieuwe beweging op staat geïnspireerd op de idealen en ideeën van de sociale bewegingen die vanuit Amsterdam de wereld veranderden, zoals Provo en de kraakbeweging. Een beweging die vanuit de straat, de buurt, de raad en het college, de grip op de stad gaat terugclaimen.
Roosma: “Amsterdam kan opnieuw het magies sentrum zijn.”

Lokaal
GroenLinks wil meer ruimte voor lokale economieën en coöperaties, bewoners die met buurtbudgetten de stad zelf vormgeven. We willen ruimte terugclaimen voor fietser en voetganger. We willen de stemmen die vaak niet gehoord worden terugbrengen in het debat: sekswerkers die hun rechten claimen, bi-culturele jongeren en racisme en discriminatie uitbannen. Vluchtelingen welkom heten. Amsterdam moet vol inzetten op duurzaamheid. Huren moeten we betaalbaar houden en speculatie met woningen stoppen. En we moeten investeren in de gebieden waar dat het hardste nodig is: waar de armoede het grootst is, en gezondheid het slechtst.

Roosma: “In steden gebeurt het. Daar kunnen de burgers, de bewegingen, de activisten én de lokale overheid elkaar vinden in gezamenlijke doelen en in gezamenlijke mogelijkheden. Het lokale kunnen we veranderen. En als we met vele lokale bewegingen zijn dan kunnen niet alleen de stad maar ook de wereld veranderen.”

Lees hieronder de volledige toespraak van Femke Roosma.


​Algemene beschouwingen.
Door Femke Roosma, fractievoorzitter van GroenLinks in de Amsterdamse gemeenteraad. Deze tekst is uitgesproken tijdens de Algemene Beschouwingen van woensdag 9 oktober. Alleen het gesproken woord telt.  
 
 
Voorzitter,
 
Een nieuwe lente en een nieuw geluid. Het is natuurlijk van een zekere schoonheid dat de illustere woorden uit het gedicht mei, terugkomen in de Amsterdamse begroting en de titel van de ‘uitvoeringsagenda’ dragen. Maar het voelt eerlijk gezegd ook licht ongemakkelijk. De grote dichter Herman Gorter is nu ingekapseld in de Amsterdamse ambtelijke bureaucratie van de Planning & Control cyclus. En ik weet niet wat hij daar zelf van zou vinden.  
 
Het is dit jaar vijftig jaar geleden dat in mei in Parijs de legendarische studentenrevolte uitbrak. Ook vijftig jaar geleden, in 1968, had het Amsterdamse Provo zich zelf al weer een tijdje opgeheven. Na een korte disruptieve periode waarin ze met ludieke en vreedzame acties met een anti-autoritaire boodschap Amsterdam op z’n kop zetten, vreesden zij voor inkapseling in het systeem nadat ze in 1966 een zetel hadden veroverd in de gemeenteraad. Zij weigerden onderdeel worden van de instituties. 
 
Zij waren het, die aan de basis stonden van de sociaal culturele revolutie van de jaren 60 en 70, en daarmee vormden ze een blijvende inspiratie voor de democratisering-, milieu-, emancipatie- en burgerrechtenbewegingen in Amsterdam én de wereld. Later gaf de Amsterdamse kraakbeweging een nieuwe impuls met hun democratische vernieuwing, als collectief zelfbeheer en buurtvergaderingen, en met het verzet tegen sloop, speculatie en huisjesmelkers.
 
Provo en de Amsterdamse kraakbeweging slaagden erin wereldwijde culturele hegemonieën te breken of op zijn minst te kraken. Provo brak met het conservatisme en consumentisme door de vrijheid te vieren. De kraakbeweging organiseerde een bloeiende tegencultuur tegen het kapitalisme.
 
Deels wisten ze succesvolle veranderingen teweeg te brengen, deels waren hun successen tijdelijk of leiden ze tot nieuwe uitdagingen: Provo bereidde ook deels de weg naar het individualisme, waar de vrije markt zo graag op parasiteert.
 
De bewegingen zijn gaan liggen, maar hun energie smeult nog door, overal in de stad. We zijn ze niet vergeten. Hun idealen niet, en hun ideeën niet. En die hebben we in 2018 harder nodig dan ooit.
 
Want nu is het mondiale neoliberalisme de dominante kracht, de hegemonie. Het geeft de markten vrij spel, laat privaat boven publiek prevaleren, laat ongelijkheid groeien, voedt onzekerheid  en ondermijnt solidariteit en collectiviteit. Speculanten, multinationals en de commercie claimen hun grip op onze stad. En die grip verstevigt met de dag.
 
We zien het overal.

• Letterlijk zien we dat als onze openbare ruimte wordt ingenomen door bewegende reclame en grote commerciële evenementen. Maar we zien het ook in de stijgende huren en huizenprijzen. We zien het in de oprukkende monocultuur van grote ketens.

 

• We zien het in de ongelijke inkomensverdeling. Wie mee kan doen kan heel erg rijk worden en (letterlijk) meer ruimte claimen. Wie niet mee kan doen kan ten prooi vallen de markt, blijft achter met schulden.
• We merken het in de bloedhete stadse zomer, nu klimaatverandering niet leuk meer is maar angstaanjagend. En we eigenlijk al te laat zijn om het te stoppen.
• We zien het ook wanneer mensen zonder papieren op onze deuren kloppen. Vrouwen met jonge getraumatiseerde kinderen én een Dublin-claim.
• We zien het in de machtige lobby van het bedrijfsleven die succesvol overheden tegen elkaar uitspeelt met een agressieve lobby voor belastingverlagingen voor bedrijven.
• We zien het in de machteloosheid van de overheid, die zichzelf na jaren van rechts beleid vleugellam heeft georganiseerd.

 
Meer dan ooit is er een nieuwe beweging nodig. Om de grip terug te krijgen. Om als burgers onze grip terug te claimen op de stad. Op de steden; in Europa en de wereld.
 
En Amsterdam kan van die nieuwe beweging opnieuw het magies sentrum zijn.
 
Wij zijn onderdeel van het systeem, van de instituties. Ingekapseld, zo je wilt. Maar we willen en moeten daar ook uit proberen te breken. De hand blijven reiken aan de maatschappelijke krachten, aan bewoners, commons en bewegingen in de stad. Dat betekent ook zorgen dat zij de ruimte krijgen om te bewegen. En om te helpen om zelf bewegingen in gang te zetten. In het college, de raad, in de buurt en op straat.
 
Dat vereist een aantal dingen. Joop Den Uyl zei altijd: “Twee dingen”…
 
We moeten de economie terug-claimen. We moeten onze lokale buurteconomieën versterken en coöperaties laten bloeien zodat mensen samen hun geld verdienen. Investeren in commons, die collectief eigendom zelf beheren. We houden publieke voorzieningen in publieke handen. We verkopen ons gemeentelijk vastgoed niet meer en zetten het in voor de stad. Bewoners beslissen samen over investeringen in onze buurten, met participatory budgetting, buurtbegrotingen (o.a. in West). En we richten ons op nieuwe essentiële vragen: Hoe houden we onze data in gemeenschappelijke handen en beschermen we het tegen hen die er enkel aan willen verdienen?
 
We moeten de niet gehoorde stemmen in het debat terugbrengen. We willen de zachte stemmen luider laten klinken, zoals onze burgemeester mooi zei. Transpersonen, bi-culturele jongeren, vrouwen, sekswerkers die hun rechten claimen. En zij die uit schaamte geen hulp durven vragen, of zij die niet de juiste woorden weten te vinden om zichzelf uit te drukken. Hun stemmen moeten gehoord worden, maar we moeten ook – als gemeente – beter ons best doen om een andere taal te spreken. De taal van de leefwereld en niet de systeemwereld of de technocratie. De taal van de mensen. Zodat iedereen toegang kan krijgen tot sociale voorzieningen.
 
We moeten de openbare ruimte terug-claimen. De openbare ruimte is van ons allemaal, dat we betekent dat we die ruimte moeten durven delen. De stad wordt niet top-down maar organisch ontwikkelt met de mensen die er gaan leven, wonen en werken. Een stad heeft dringend behoefte aan schone lucht en groen. Al was het alleen maar om het leven hier in de hitte van klimaatverandering leefbaar te kunnen houden. Ruimte durven delen betekent ook dat de auto niet langer zo dominant kan zijn in het straatbeeld. Ruimte maken voor voetgangers en fietsers. Daar past ook bij dat we ruimte geven aan bewoners in de Pijp die een keer zeggen: we maken een tuintje van onze parkeerplekken.
 
We moeten de randen terugbrengen in het nieuwe centrum (van onze aandacht). We investeren in de gebieden waar dat het hardste nodig is. Waar de armoede het grootst is, en gezondheid het slechtst. We investeren in werk, onderwijs en zorg. In de dingen die er écht toe doen voor mensen. Waar publieke voorzieningen landelijk steeds meer verschralen, willen wij ze versterken. Zodat we ongelijkheden kleiner maken, verzachten.
 
En we moeten de rafels niet enkel aan de randen laten rafelen. Cultuur moet niet enkel de witte yup of hippie toebehoren. Tegencultuur hoort overal te zijn.
 
We moeten het discours terug-claimen, op het racistische en xenofobe taalgebruik dat steeds meer gemeengoed dreigt te worden en door ‘politici’ als Blok en Dijkhoff strategisch wordt aangewakkerd. Er is een grens aan wat wij moeten pikken, zoals wethouder Groot Wassink terecht zei. Wij zijn niet bang voor wat we vinden. We willen geen racisme en discriminatie in deze stad. Vluchtelingen zijn welkom in Amsterdam. En we moeten mensen ontdoen van hun geïnstitutionaliseerde etiketten, zoals “Dublinners”.  Mensen in nood moeten we hulp bieden, ongeacht hun papieren of waar ze hun vingerafdrukken hebben achtergelaten.
 
We moeten onze huizen terugveroveren op het kapitaal. Woningen zijn om in te wonen, geen object voor speculatie. Airbnb, de wolf in de schaapskleren van de zogenaamde deeleconomie, kan niet langer ongestoord huizen in hotels veranderen. We stoppen met de verkoop van sociale huurwoningen. En we moeten de huren beschermen, onze woningen betaalbaar houden. Voor lage én middeninkomens.
 
We moeten onze aarde terug-claimen, voor het te laat is. We stoppen met het gas. En we beginnen in de Van der Pek buurt. We maken lokaal klimaatakkoord met onze partners, en deze wordt wél uitgevoerd. Geen dak laten we onbenut voor zonne-energie. Stedelijke ontwikkeling kan enkel nog duurzaam zijn. Afval- en bouwketens worden circulair.
 
Maar een beweging vergt vooral dat:
 
We zorgen dat Amsterdammers de grip op hun stad kunnen terug nemen. Amsterdam wordt door ons allemaal gemaakt, gevormd, geleefd.
 
Amsterdam wil geen marketing product zijn maar een stad. De I amsterdam letters stammen uit een andere tijd. Zij staan symbool voor wat Amsterdam niet meer is, wat we niet meer willen zijn. Symbolen doen er toe. Waar staan we voor als stad. We staan niet langer voor I, voor ik. We staan voor diversiteit en solidariteit.
 
Margaret Thatcher heeft ons lang genoeg voor de gek gehouden. There is such thing as society. And there is an alternative.
 
In steden gebeurt het. Daar kunnen de burgers, de bewegingen, de activisten én de lokale overheid elkaar vinden. We vinden elkaar in onze gezamenlijke doelen, en in onze gezamenlijke mogelijkheden. Het lokale kunnen we veranderen. En als we met vele lokale bewegingen zijn dan kunnen niet alleen de stad maar ook de wereld veranderen...
 
Dat vergt een lange mars. Een lange mars door de instituties. Ook door onze eigen instituties.
 
Het vergt volharding. De horizon ligt verder dan over 4 jaar. En het vergt acceptatie dat er dingen zullen mislukken of niet gelijk zullen lukken. En het vergt geduld.  
 
Maar we moeten gaan bewegen, want “Zij die niet bewegen, merken niet dat ze in ketenen liggen.” (Rosa Luxenburg).
 
Herbert Marcuse zei: “Most people are afraid of freedom. They are conditioned to be afraid of it.”
Laten we niet meer bang zijn. Laten we ons on-conditioneren. Uitkapselen.
 
Laat het dit jaar beginnen. 50 jaar na 68.
 

19 september 2018Waar het Rijk ervoor kiest om de crisis in de publieke sector voort te laten woekeren, kiest Amsterdam voor het versterken van onze sociale voorzieningen. ”Amsterdam pakt ongelijkheid aan en investeert daarmee in de publieke sector,” aldus fractievoorzitter Femke Roosma in een reactie op de gemeentebegroting.


Roosma is blij dat het college werk gaat maken van de plannen uit het coalitieakkoord. “In het coalitieakkoord lieten we Amsterdam onze idealen zien. In de begroting laten we zien hoe we precies aan die groene en sociale stad willen gaan bouwen,” aldus Roosma. “De plannen liggen er, het geld is er, nu kunnen we echt van start.”
GelijkheidArmoedevoorzieningen worden uitgebreid, er wordt geïnvesteerd in de zorg en het college komt begin 2019 met banenplannen om jongeren met een migratieachtergrond, statushouders en mensen met een arbeidsbeperking sneller aan werk te helpen. Nu de voorschool steeds minder toegankelijk is geworden, zorgt het stadsbestuur ervoor dat kinderen vanaf 2019 al vanaf 2 jaar naar de voorschool kunnen. Nu is dat vanaf 2,5 jaar. Hier wordt jaarlijks 7 miljoen euro voor uitgetrokken.
Groene stadRoosma: “Amsterdam zet vol in op een klimaatneutrale stad. Het is goed dat het college ervoor kiest om ook een lokaal klimaatakkoord te sluiten. Want we hebben iedereen nodig in de strijd voor duurzaamheid.”
In 2019 worden er al 1000 parkeerplekken opgeheven en wordt er geïnvesteerd in een tweede fietsring van de Ceintuurbaan tot de Bilderdijkstraat. Roosma: “Dat is nog maar het begin van onze ambities voor een autoluwe stad.”
Er wordt 1,7 miljoen euro extra uitgetrokken voor het groen houden van de parken en het beter handhaven van de geluidsregels tijdens evenementen.
Om ervoor te zorgen dat Amsterdammers weer betaalbaar kunnen wonen investeert het college de komende vier jaar 1,3 miljard in de ontwikkeling van bouwgrond. GroenLinks is blij dat een groot deel daarvan wordt gebruikt voor meer sociale huurwoningen.
Radicale transparantieAmsterdammers krijgen straks de mogelijkheden om de uitvoering van het beleid te digitaal en direct te volgen, naar voorbeeld van de burgerbeweging Barcelona en Comú. Roosma: “Deze radicale transparantie nodigt Amsterdammers uit om mee te doen. We hebben de initiatieven van bewoners nodig om Amsterdam mooier te maken.”

​Vandaag presenteren we in het van Eesterenmuseum het coalitieakkoord ‘Een nieuwe lente en een nieuw geluid’. Samen met D66, PvdA en SP hebben we een ambitieus programma voor radicale verduurzaming en een eerlijker Amsterdam opgesteld.

Naast forse structurele investeringen in duurzaamheid komt er een fonds met 150 miljoen euro voor de energietransitie naar een aardgasvrij Amsterdam en we trekken meer geld uit voor de aanpak van ongelijkheid en discriminatie. Ook gaat dit college de zeggenschap van bewoners vergroten en slaat Amsterdam onherroepelijk de weg in naar een autoluwe stad.

Fractievoorzitter Rutger Groot Wassink: "Ik ben blij en trots dat dit akkoord er ligt. Nu kunnen we samen aan de slag om de stad te verduurzamen en tot groene koploper te maken. We gaan groeiende segregatie en ongelijkheid tegen en geven Amsterdammers meer zeggenschap over hun buurt en in besluitvorming".

Vice-fractievoorzitter Femke Roosma: "Met dit akkoord kunnen we onze radicaal groene en sociale ambities omzetten in daden. Of het nu gaat om het aanpakken van schulden, ongelijkheid in gezondheid, racisme en discriminatie of het werken aan schone lucht, een autoluwe stad en radicale verduurzaming; we gaan niet langer dromen maar doen. Amsterdam heeft gekozen voor verandering, het komt er nu op aan om dat waar te gaan maken. Dat doen we niet alleen, maar met de Amsterdammers samen".
​
Het nieuwe stadsbestuur bestaat uit: Rutger Groot Wassink (GroenLinks), Touria Meliani (GroenLinks), Marieke van Doorninck (GroenLinks), Udo Kock (D66), Simone Kukenheim (D66), Marjolein Moorman (PvdA), Sharon Dijksma (PvdA) en Laurens Ivens (SP). Op woensdag 30 mei wordt het akkoord besproken en vastgesteld in de gemeenteraad en worden de wethouders geïnstalleerd.


Coalitieakkoord: ​https://amsterdam.groenlinks.nl/sites/groenlinks.nl/files/downloads/newsarticle/COALITIE_13JUNI18_DIGITAAL_v2.pdf